6. अहिलेसम्मा हामीले णचिकेतले यमरज्सँग ज्ञान सुन्न चाहेको,

डियर अताजी
Dear Attaji

अहिलेसम्मा हामीले णचिकेतले यमरज्सँग ज्ञान सुन्न चाहेको,  तर यमराज्ले णचिकेतलाई ज्ञान भन्न नचाहेको कुरो सुनी रहेका छौं। णचिकेतले पहिलो वर आफ्नो बाबुकोलागी मागे, दोस्रो वर समाजको लागि मागे र तेस्रो वर आफ्नो कल्यन्कोलागी मागे। उनले आफ्नोलागी कुनै संसारको सुख सुबिध मागेनन।  किनभने, णचिकेता राम्रोसँग जाँदाथे कि संसारका सामान्हरुले हामीलाई सुख दिन सक्तैनन। संसारको शरीरदेखी लिएर कुनै पनि सामान्ले हामीलाई कहिले पनि नसिद्धिने सुख दिन सक्तैनन। त्यसैले, उनले आफो कल्यन (मोक्ष्य) मागे।  मोक्ष्य भन्नु पनि शन्ती भन्नु पनि कुरो उही हो। खासै भन्ने हो भने हामीले यो कुरो बुझ्नु पर्‍यो कि हामीलाई सुख दिने र दु:ख दिने अरु करण होइन, हामी आँफैन करण हौन। यो कुरो बुझ्न नै हामीलाई सत्सङको जरूरत छ। सत्सङले नै हामीलाई के कुरो ठीक, के कुरो वेथिक भन्ने छुत्त्याउन सिकाउन्छ। सत्सङले यो पनि भन्छ कि एक अत्मा मात्रा सत्य हो, अरु सबै मिथ्या हुन। मिथ्य भनेको देकिनुन्जेल सत्य तर, देकिन छोडे पछी मिथ्य। जस्तो मेरो श्रीमान, हजुरको आमा। ट्यस्तो देखिउन्जेल्को सत्यले हामीलाई सुख दिन्दो रहेछ, ट्यही हुनाले, हामीले त्यस्तो मिथ्य संसारलाई सत्यलाई सत्य मान्न नहुने रहेछ। दु:ख पर्नु भन्दा पहिले यो कुर थाहा भयो भने हामीलाई शोक हुँदैन, मोह हुँदैन। यही करणले हामीले सत्सँग गर्नु पर्छ, शान्ताहरु सँग संगत गर्नु पर्छ। शास्त्रले, शान्ताहरुले हामीलाई यस्ता कुर बुझाई दिन्छन। 

Ahilesamma haamile Nachiketale Yamarajsanga gyan sunna chaaheko, tara Yamarajle Nachiketalai gyan bhanna nachaaheko kuro suni rahekaa chhaun.  Nachiketale pahilo var aafno babukolaagi maage, dosro var samajko laagi maage ra tesro var aafno kalyankolaagi maage.  Unale aafnolaagi kunai sansarko sukha subidha maagenan.  Kinabhane, Nachiketaa raamrosanga jaandathe ki sansarkaa saamaanharule haamilai sukha dina saktainan.  Sansarko sarirdekhi liera kunai pani saamaanle haamilai kahile pani nasiddhine sukha dina saktainan.  Tyasaile, unale aafo kalyan (mokshya) maage.  Mokshya bhannu pani shanti bhannu pani kuro uhi ho.  khaasai bhanne ho bhane haamile yo kuro bujhnu paryo ki haamilai sukha dine ra dukha dine aru karan hoina, haami aafain karan haun.  Yo kuro bujhna nai haamilai satsangako jaroorat chha.  satsangale nai haamilai ke kuro thik, ke kuro vethik bhanne chhuttyaauna sikaaunchha.  Satsangale yo pani bhanchha ki ek atma maatra satya ho, aru sabai mithyaa hun.  mithya bhaneko dekinunjel satya tara, dekina chhode pachhi mithya.  Jasto mero shrimaan, hajurko aamaa.  Tyasto dekhiunjelko satyale haamilai sukha dindo rahenachha, jhan dukha po dindo rahechha.  Tyahi hunale, haamile tyasto mithya sansarlai satyalai satya maanna nahune rahechha.  dukha parnu bhandaa pahile yo kura thaha bhayo bhane haamilai shok hundaina, moha hundaina.  Yahi karanle haamile satsanga garnu parchha, santaharu sanga sangat garnu parchha.  Shastrale, santaharule haamilai yastaa kura bujhaai dinchhan. 

पहिले त हाम्रो कती जन्मको पुन्यले हामीलाई यो संसारदेखी वैराग्य आउन्छ, कतिलाई त्यस्तो वैरग्य पनि आउन्दैन।  वैराग्य आउनु नै हाम्रो वाग्य हो। वैरग्य नाइ विवेक आउन्दैन। यही संसारवात, यही नात गोत वात, यही धन सम्पत्ती वात,अझ आफ्नै शरीरवात हामीलाई वैरग्य आउनु पर्छ, त्यस्तो वैरग्य आएपछी हामीलाई भगवान भनेको के हो, म को, संसार के हो, यस्तो कुर जान्ने मन हुन्छ। वैरग्य नै न आउन्दा हामीलाई यही संसारका घर परिवार, खेल तमासा, विहे वर्तमन आदी नै रमाइला लागि रहन्छन। त्यो अवस्थामा हामीलाई कसैले ज्ञानको कुर सुनाउन खोज्यो भने पनि मन पर्दैन।

Pahile ta haamro kati janmako punyale haamilai yo sansardekhi vairagya aaunchha, katilai tyasto vairagya pani aaundaina.  vairaagya aaunu nai haamro vaagya ho.  vairagya naai vivek aaundaina.  yahi sansarvaata, yahi naata gota vaata, yahi dhan sampatti vaata, ajha aafnai sarirvaata haamilai vairagya aaunu parchha, tyasto vairagya aaepachhi haamilai Bhagwan bhaneko ke ho, ma ko, sansar ke ho, yasto kura jaanne man hunchha.  vairagya nai na aaundaa haamilai yahi sansarkaa ghar parivar, khel tamaasaa, vihe vartaman aadi nai ramaailaa laagi rahanchhan.  tyo awasthamaa haamilai kasaile gyanko kura sunaauna khojyo bhane pani man pardaina. 

अब हामी आँफैन्ले नै आफ्नो परीक्ष्य (लिनु) पर्‍यो। हामीमा वैरग्य कती छ, हामीलाई संसारको भोग्मा कती रुची छ, अथवा हामीलाई संसारको रमझम कती मन पर्छ। संसारमा रमाउने मनुश्यलाई शास्त्रको जरूरत नै छैन। संसारको रमझम मन परुन्जेल यदी हामी वेदन्तमा लाग्छउन भने त्यो वेदन्त हामीलाई घुस्न सक्तैन।
वेदन्त हामीलाई संसारलाई पूरै वेवस्ता नगरि हामीलाई वेदन्तले केही गर्न सक्तैन।  संसारमा भोग बुद्धी रहुन्जेल (अथवा, संसारवात सुख पाउन्छु भन्ने बुद्धी रहुन्जेल हाम्रो वेदन्त सुन्नुले पनि हामीलाई केही गर्न सक्तैन)।
Aba haami aafainle nai aafno pareekshya (linu) paryo.  Haamimaa vairagya kati chha, haamilai sansarko bhogmaa kati ruchi chha, athava haamilai sansarko ramjham kati man parchha.  Sansarmaa ramaaune manushyalai shastrako jaroorat nai chhaina.  Sansarko ramjham man parunjel yadi haami vedantamaa laagchhaun bhane tyo vedanta haamilai ghusna saktaina.  Sansarlai poorai vewastaa nagari haamilai vedantale kehi garna saktaina.  Sansarmaa bhog buddhi rahunjel (athava, sansarvaata sukha paaunchhu bhanne buddhi rahunjel haamro vedanta sunnule pani haamilai kehi garna saktaina).

अताजी, यो वेदन्त भनेको विचार शास्त्र हो। वेदन्तले विचार गर्ने कालाई सिकाउन्छ हामीलाई। हामीले यो विचार गर्नु पर्‍यो, जन्मे देखी कती  खान खाइ सक्याउन,  कती लुगा लगाइ सक्याउन, हाम्रो पेत भर्न सकेन, मन अघाउन सकेन,  अव हामी मर्नु भन्दा पहिले के यी संसारका भोघरुले हाम्रो पेत भर्न सक्ला? यो कुरको विचार गर्दै गर्नु, पछी अर्को चिट्ठी आउन्छ।

Attaji, yo vedanta bhaneko vichar shastra ho. vedantale vichar garne kalaa sikaaunchha haamilai.  Haamile yo vichar garnu paryo, janme dekhi kati  khaana khaai sakyaun, kati lugaa lagaai sakyaun, haamro pet bharna sakena, man aghaauna sakena, ava haami marnu bhandaa pahile ke yee sansarkaa bhogharule haamro pet bharna saklaa?

Yo kurako vichar gardai garnu, pachhi arko chithi aaunchha.

हजुरको
इन्दिरा
Hajurko

Indira