के छ प्रीमा?
Song for Arati: https://dl.dropboxusercontent.com/u/65228724/Hajurmas%20Casatte%20Collection/a1%20bhaju%20prema%20se%20rama%20ka%20nam.mp3तिम्रो चिठी पायें, खुशी लाग्यो । मैले तिमीलाई केही भन्न सकेर तिमीलाई ज्ञान भनेको थाहा भएकोमा मा पनि अति खुशी छु । म आजकल यसरी नेपालीमा इमेल लेख्छु ।
म तिमीलाई आफुले जानेको र आफुले प्रयोगमा ल्याएर सफल हुन सकेको र प्रयोग गरिरहेको तर केही सफल हुनसकेको र केही सफल हुन नसकेको ज्ञानको वारेमा वताउँछु ।मैले तिमीलाई भन्न खोजेको र तिमीलाई राम्रो लागेको ज्ञानलाई अध्यात्म अथवा वेदान्त भन्छन । यो वेदान्त भनेको उपनिषद् हो । यो उपनिषद् वेदको सबभन्दा अन्तिम ज्ञान हो, अर्थात यो वेदान्त भन्दा श्रेष्ठ ज्ञान वेदमा छैन । आजकल दुनियाँमा कति कति गुरुहरु भेटिन्छन, तर ती सबै गुरुहरु चेला वटुल्न र पैसा कमाउनतिर लागेका हुन्छन । तर वेदान्तको ज्ञानले चेला वटुलदैन । अरु गुरुहरुले चेलाहरुलाई खुशी वनाएर आफ्नो मतलव सिद्ध गर्न खोज्छन, तर यो ज्ञानले हामीलाई कुनै ज्ञान दिएर आफ्नो मतलव सिद्ध गर्न खोज्दैन । यो ज्ञानले त हामीलाई हाम्रो विचारलाई नै वदल्न सिकाउँछ । आफ्नो भावलाई नै सुधार गर्न सिकाउँछ ।मुख्य कुरो, हामीलाई जान्नु पर्ने र गर्नु पर्ने केही पनि छैन । यो ज्ञान केही गरेर पाइने पनि हैन । हामीलाई थाहा भएकै कुरो हो, कुनै कुरोको इच्छा नगर्दा, कुनै व्यक्ति र सामान विचार नगर्दा सम्म हामीलाई कुन चिन्ता हुँदैन, कुनै पीर हुँदैन, कुनै शोक हुँदैन । हामीलाई कुनै व्यक्तिको विचार आयो भने, कुनै इच्छा लागेको कुरा गर्न मन लाग्यो भने र त्यो कुरो गर्न पाइएन भने अथवा हामीलाई कसैले कुनै काम गर्न वाधा दियो भने हामीलाई कति रीस उठ्छ, कति दिक्क लाग्छ । यसको मतलव यो भयो कि कुनै अर्को व्यक्तिले हामीलाई दुख दिन सक्तैन, हामीलाई दुख दिन सक्ने ताकत उसमा छँदै छैन । हामीले हाम्रो नकारात्मक सोचले आफुलाई दुःख दिईरहेका छौं । हाम्रो मुख्य काम नै आफ्नो मनलाई नियन्त्रणमा राख्नु हो । यही कारण यो वेदंतालाई विचार शास्त्र पनि भनिन्छ ।हाम्रो एकातिर मन छ, अर्कोतिर परमात्मा हुनुहुन्छ, परमात्माको विचार गर्दा हामीलाई शान्ति हुन्छ, संसारको विचार गर्दा हामीलाई दुःख हुञ्छ । बुद्धिमान व्यक्तिले जुन कुरो विचार गर्दा आफ्नो मन शान्त हुन्छ, त्यही गर्नु पर्यो होइन र!रामजी र सीताजी अयोध्यावाट वनवास जाँदा वाटोमा वास वस्नु परेछ । उहाँहरु एउटा रुखमुनि सुत्नु भएछ । त्यो वेलामा रामजीको साथी केवटलाई धेरै दुःख भएछ । उनले भनेछन, 'त्यो कैकेयीले गर्दा रामजीले दुःख पाए' । तर, लक्ष्मंजीले केवटलाई भनेछन, 'कसैले पनि कसैलाई सुख दिन सक्तैन । यदि कसैले यस्तो मान्छ भने उ कुबुद्धि हो, जुन सुकै कुरा पनि म आफूले गर्छु र गरें भन्नु त व्यर्थको अभिमान नै हो, जुनसुकै व्यक्तिले जे जति नै सुख अथवा दुःख पाएको उसैले गरेको राम्रो र नराम्रो कर्मको नै फल हो' ।यो कुरोवाट हामीलाई थाहा भयो, हाम्रो मुख्य कर्तव्य नै आफूले आफूलाई सुख दिनु हो । गीतको छैठौं अध्यायमा भगवानले अर्जुनलाई यही कुरा भन्नु भएको छ । हामी आफू सुखी भयौं भने हाम्रो परिवार सुखी हुन्छ, हामी आफू दुःखी भयौं भने हाम्रो परिवार दुःखी हुन्छ । यसो गर्दा, हामी एक जना सुखी अथवा दुःखी हुँदा हामी वरिपरीका कम्तीमा पनि चार या पांच जना सुखी अथवा दुःखी हुने भए ।यस्तै छन्, प्रीमा मेरा कुरा, तिमीले यो चिठी पढेपछि मेरो चिठी पाएको खवर मात्रै गरयौ भने पनि म मौका मिल्ने वित्तिकै अर्को चिठी लेख्नेछु ।तिमीले खवर गर्दा अंग्रेजीमा गरे पनि हुन्छ । यही वीचमा तिमीलाई कुनै कुरा सोध्न मन लागे पनि सोधे हुन्छ । अरु पछि ।तिम्रोभान्जी दिदी
No comments:
Post a Comment