No. 47
अर्जुनले भने
श्लोक ५४
हे
केशव ! परमात्मामा स्थित स्थिर बुद्धि भएको मनुष्यको बुद्धिको कस्तो लक्षण
हुन्छ ? त्यो स्थिर बुद्धि भएको मनुष्य कसरी वोल्छ, कसरी वस्छ, कसरी
हिंड्छ अर्थात् व्यवहार गर्छ ?
यो प्रश्न सोध्नु भन्दा पहिले अर्जुनको मनमा कर्म
र बुद्धिको वारेमा शंका भएको थियो । त्यसपछि भगवानले अर्जुनलाई यो श्लोक
भन्दा अघिका दुई श्लोकमा भगवानले अर्जुनलाई भन्नुभयो, 'जव तिम्रो बुद्धिले
मोहकलिल र श्रुतिविप्रतिपत्ति तर्नेछ, तव तिमी योग प्राप्त गर्नेछौ ।'
यस्तो सुनेपछि अर्जुनलाई लाग्यो, 'मैले पनि योग प्राप्त
गरें भने म पनि योग पाउनेछु, त्यसपछि मेरो लक्षण कस्तो होला ?' यही अनुसार
अर्जुनले आफ्नो व्यक्तिगत शंका पहिले सोधे ।
परमात्मा
प्राप्त भैसकेको व्यक्तिलाई यहाँ 'समाधिस्थ' भनिएको छ । 'स्थितप्रज्ञ'
भनेको साधक पनि हो, सिद्ध पनि हो । जसको विचार दृढ छ, जो साधनवाट कहिले पनि
विचलित हुँदैन, त्यस्तो साधकलाई पनि 'स्थितप्रज्ञ' (स्थिर बुद्धि भएको)
भन्छन् र परमात्मतत्वको अनुभव भएपछि जसको बुद्धि स्थिर भइसकेको छ, त्यस्तो
सिद्धलाई पनि 'स्थितप्रज्ञ' भन्छन् । साधक र सिद्ध दुबैलाई स्थितप्रज्ञ
शब्द दिइएकोले पहिले साधकको वर्णन भैसक्यो, अव आउँदा श्लोकहरुमा सिद्धको
वर्णन हुँदै छ ।
ज्ञानयोगी साधकलाई धेरै जसो साधन अवस्थामा नै कर्महरुदेखि
उपरति भइसकेको हुन्छ; सिद्ध भएपछि ज्ञानयोगीको साधकलाई कर्महरुवाट विशेष
उपराम हुन्छ । भक्तियोगी साधकलाई पनि साधन-अवस्थामा जप, ध्यान, सत्संग,
स्वाध्याय आदि भगवत् सम्बन्धी कर्महरु गर्नमा रुचि हुन्छ र यस्ता कर्महरु
ऊवाट धेरै हुन्छन् । सिद्ध-अवस्थामा त भक्तियोगी साधकको भगवत् सम्बन्धी
कर्महरु विशेष हुन्छन् । यस्तो किसिमले ज्ञानयोगी र भक्तियोगी दुबैको साधन
र सिद्ध अवस्थामा अन्तर आउँदैन । उनीहरुको दुवै अवस्थाहरुमा कर्म गर्ने
प्रवाह जस्ता-को-तस्तो चलिरहन्छ । कारण कि साधन अवस्थामा उनको कर्म गर्ने
प्रवाह रहन्छ र ऊ योगमा आरूढ़ हुनमा पनि कर्म नै खास कारण रहन्छन् । अतः
भगवानले सिद्धको लक्षणहरूमा, साधक जसरी सिद्ध हुन सक्छ, त्यसको साधन पनि
वताइदिनु भएको छ र जो सिद्ध भैसकेका छन्, तिनीहरुको लक्षण पनि वताउनुभएको छ
।
No comments:
Post a Comment